Czas ocieplić sobie trochę klimat w te mroźne dni i wrócić do wakacji. Przed moją wycieczka w Dolomity, wybrałem się rower w Bieszczady.
13 Sierpnia
Popołudniu po pracy spakowałem rower w pociąg i ruszyłem do Krakowa.
Co do jazdy rowerem w komunikacji, to oceniam bardziej na plus. Przez kilka razy na wyjazd jakie miałem przyjemność podróżować pociągiem, nie miałem większych problemów z montażem roweru. Czasem było ciasno, ale zawsze z ludźmi ogarnęliśmy sobie, konduktor nigdy problemów nie robił.
Z miejscem bywało różnie, bo nie zawsze miałem je z widokiem na rowerek, a ekwipunku pilnować było trzeba
14 Sierpnia
Dzięki bardzo Konradowi mojemu znajomemu z Polandrocka za nocleg. Z samego rana ruszyłem pociągiem z Krakowa do Zagórza.
Tak przedstawiała się moja dzisiejsza trasa miała ona wyglądać trochę inaczej początkowo, jednak...
https://mapa-turystyczna.pl/route/11qmp
Wysiadłem w dobrym humorze z pociągu i ruszyłem na trasę, było gorąco i parno.
Pierwszy podjazd do Leska bardzo dobrze mi wytłumaczył jak wygląda jazda na rowerze w tych rejonach. Pierwsza większa górka, a mój załadowany rower (chociaż ja mam raczej lekki ekwipunek) ciężko wjeżdżał pod długie podjazdy. To była moja pierwsza taka wycieczka z sakwami w terenie górskim. Więc kończyło się na tym, że miejscami prowadziłem rower, a czas sobie szybko leciał. Druga sprawa to chciałem też zahaczyć o znakowane trasy turystyczne i ich atrakcje. Pierwszy zjazd z asfaltu na Kamień Leski, tutaj od razu poczułem, że łatwo nie będzie
Sama atrakcja nawet ciekawa, jak na teren na którym się znajdowała.
Szlak dalej prowadził lasem przez duże błoto i dziury na szczyt Czulnia. Jakby problemów było zbyt mało, zrobiłem śliska na błocie, zarąbałem nogą w kierownice i wyłożyłem się jak długi. Przeciąłem rękę, polała się krew. Skutki odczuwałem przez kilka dni xD Tak, że zdajecie sobie sprawę jaki byłem wtedy wkurzony, do tego upał nie dawał spokoju. Więc gdy wyjechałem na asfalt, to pozmieniałem swoje plany szlakowe.
Fotka z mostu na Sanie.
Wybrałem tutaj trasę przez Zaporę Myczkowce, zjazd po niej był po schodach xD Dobrze, że chociaż widoki były piękne.
Byłem bardzo szczęśliwy, gdy zatrzymałem się na obiad w Zajeździe Polakowa Bida. Cały mokry od upału, nogi w błocie, jak usiadłem to nie mogłem później wstać, ale obiadek pierwsza klasa
Problemem na wyjeździe jeszcze było to, że zawsze musiałem rower mieć na oku, żeby ktoś mi się do sakw nie dorwał. Zapięty miałem na 2 porządne zabezpieczenia. 
Powoli dojeżdżałem do zapory w Solinie. Tutaj znów cholernie pod górkę i duży ruch.
To był mój pierwszy raz w tym miejscu. Jak mówiłem, ludzi tłumy, pełno budek z jedzeniem z pierdołami. Wybrałem się na tamę porobić zdjęcia, miałem jeszcze jechać na pobliską górkę Jawor, ale z braku czasu i siły musiałem zrezygnować.
Wbrew pozorom warto tutaj przyjechać dla tych widoków, lubię połączenie wody i gór. Pora wrócić do trudów podróży, to ostatnie zdjęcie z Soliny było robione o 18:16, a droga dalsza wcale nie była lepsza.
W sumie to już więcej jeziora Solińskiego nie widziałem, drogi asfaltowe są wystarczające oddalone. Po godzinie zrobił mi się już zachód słońca, a ja myślałem długo jak dotrzeć do Bacówki Jaworzec. Byłem zmęczony, na moje szczęście chłód wieczora dodał mi trochę siły, tylko się szybko ciemno zrobiło, a mnie czekał zjazd z asfaltu na szuter. Wybrałem drogę przez Sine Wiry, tam byłem w okolicach 22:00. Pełna ciemność, w krzakach jakieś zwierzaki skakały, a ja tam zapieprzał rowerem po nocy. Liczyło się tylko żeby być już na miejscu. Tak skróciłem sobie drogę, że na końcu przekraczałem strumień, oczywiście zaliczając zanurzenie, ale to już się nie liczyło. Droga przez krzaki, ogólnie hardcor, gdy w końcu dotarłem na miejsce było po 23. Pole namiotowe dzikie, w wysokiej trawie, na szybko się rozłożyłem i poszedłem spać.
15 Sierpnia
Wstałem o 08:00, wszystko mnie bolało, a trzeba było ruszać. Zjadłem śniadanie w Bacówce i ruszyłem ku historii Bieszczadów.
Trasa na dziś: https://mapa-turystyczna.pl/account/route/3453053
Tą samą trasą co wczoraj zacząłem wycieczkę. Kierowałem się ścieżką historyczną "Bieszczady Odnalezione" To wyjątkowe miejsce na szlaku w górach, gdzie nie liczą się widoki, tylko cała historia wokół, niestety zazwyczaj smutna. Zacząłem od nieistniejącej wsi Jaworzec.
"Nazwa wsi pochodzi od jaworu, drzewa chroniącego od złych mocy. Powstanie wsi datuje się od roku 1580. Wieś była zamieszkała głównie przez Bojków, kilku Polaków i Rusinów. Udało jej się w miarę szczęśliwie przetrwać okres wojenny, lecz w maju 1947 roku – mieszkańców nie ominęły wysiedlenia. Na Ziemie Odzyskane wywieziono wszystkich – 557 osób.
Najpierw cmentarz
Piękny wiersz, nawet teraz po tych 3 miesiącach od wyjazdu robi na mnie wrażenie. Klimat tego miejsca mnie od razu podchwycił. Już mi wszystko przeszło od wczoraj, nigdzie mi się nie spieszyło, więc chłonąłem to miejsce, czytając i oglądając wszystko co szło.
Piwnica gospodarcza bojkowskiej chaty. Na podłodze w rogu znalezione depozyt ukryty przed wysiedleniem mieszkańców.
Za takimi szlakami czekałem cały rok, całe góry dla mnie.
W 2014 r. wolontariusze Stowarzyszenia Rozwoju Wetliny i Okolic oraz Stowarzyszenia „Magurycz” postawili kopię krzyża pańszczyźnianego z 1848 r. – upamiętniającego zniesienie pańszczyzny.
Tu kiedyś sobie stała drewniana cerkiew pw. Wielkiego Męczennika Dymitra (z 1846 r).
Rekonstrukcja dawnej chaty bojkowskiej należącej do Wasyla Kaczora. Dobrze, że przy każdym typu obiekcie są te informacje wypisane.
Jak byłem w Dolomitach to czułem właśnie brak duszy, chodziłem po wspaniałych górach, robiłem ładne zdjęcia, jakieś pozostałości po 1 wojnie widziałem, ale to wszystko było takie obce. Tutaj w Bieszczadach lub Beskidzie Niskim, w którym teraz byłem wszystko miało dla mnie dusze. Słuchałem sobie dodatkowo podcastów historycznych, przeczytałem książkę, a kolejne czekają w kolejce do przeczytania. Historia akcji "Wisła" i jej ludobójstwa kulturowego to bardzo smutna, ale warta poznania rzecz.
A tu ten strumień, który wczoraj pokonywałem po ciemku xD
A to już wioska Łuh. Wzgórze cerkiewne i cmentarz. Do naszych czasów zachował się krzyż postawiony w 1938r. z okazji 950 rocznicy chrztu Rusi.
Obok płynącej Wetliny jak widzimy pełno drzewek owocowych. Stare zarośnięte jabłonki z kwaśnymi jabłkami. Kiedyś tu był sad Wasyla Kudlińskiego. Przed wojną wioska składała się z 31 gospodarstw. Istniała tutaj 3 klasowa szkoła powszechna. Zaraz obok tego sadu był nawet sklep.
10 maja 1947r. ostatni mieszkańcy Łuha zostali zmuszeni do opuszczenia wsi.
Kierowałem się w kierunku Sinych Wirów, pojawili się pierwsi turyści.
Pozostałości Cerkwi w Zawoju. Tutaj również trochę się musiałem powspinać na wzgórze. Cerkiew została spalona kilka miesięcy po zakończeniu akcji "Wisła" przez wojsko polskie.
Ogólnie te całe sine wiry to nic ciekawego, chociaż ludziom się podobało, bo urządzali sobie nad brzegiem potoku biwaki, ukrywali się przed upałem. Ja dojechałem do głównej drogi i trafiłem na czerwony szlak. Udało mi się chociaż raz zobaczyć wypał węgla drzewnego. W jednym retorcie się paliło, w drugim było nałożone drewno, a 3 stał pusty. Było południe, a węglarz ledwo stał na nogach, ale dzielnie odpowiadał na pytania ludzi
Kawałek dalej trafiłem na Cerkiew w Łopience w którym aktualnie trwał remont, na szczęście można było wejść do środka i zobaczyć jak pan pędzelkiem jeździ po obrazie. Obok Cerkwi pan sprzedawał książki, spisałem sobie tytuły książek (gdybym był samochodem to bym kupił
) Teraz przez to mogę polecić książki Stanisława Krycińskiego. Ma serie o Bieszczadach z różnych jego regionów.
Kusiło mnie strasznie jechać na Łopiennik i na herbatę do bazy namiotowej, ale stwierdziłem, że odpuszczam, szczytów na tym wyjeździe nie będzie.
Wróciłem się pojechałem przez Buk do Cisnej i do Bacówki pod Honem. Słyszałem kiedyś o niej średnie opinie, ale odkąd zmienił się właściciel i bacówka przeszła remont komentarze się poprawiły. Ja wpadłem do bacówki, zostałem bardzo miło przywitany, bezpieczne miejsce na rower dostałem, pokój jak i jedzenie dobre.
Taki dzień można jak najbardziej zaliczyć na plus
A jutro zapowiadał się jeszcze lepszy 
To już klimatyczniej i ogólnie fajniej jest w PTTK-u, a jak chce się spotkać z żulami czy jakimiś ocalałymi bieszczadnikami to albo Cień PRL-u (ponoć go zamykają) albo za sklep za rzeką. Nigdzie nie widziałem tak dużo osób z porażeniami nerwowymi jak właśnie "U Zdzicha"